gRim sTorIes, 2012

Grim Stories

Διαδραστική εγκατάσταση με ήχο
Ξύλο, ακρυλικά, κιμωλίες, στένσιλ, φουστάνι, νήματα, φως, mp3, ηχεία
(στον ήχο ακούγονται οι φωνές της ηθοποιού
Δέσποινας Καμπουροπούλου, Γιώτας Κότικα και
αποσπάσματα από τη μουσική των Night on Earth)

Το σκεπτικό της εγκατάστασης με τίτλο “gRim sToRies” εστιάζει στα θέματα της μνήμης, του κύκλου ζωής, της χαμένης αθωότητας, της βεβιασμένης ενηλικίωσης. Μιας ενηλικίωσης η οποία έχει μετατραπεί σε μια μηχανιστική πραγματικότητα που τη βιώνουν οι άνθρωποι της σύγχρονης κοινωνίας, μεταλλασσόμενοι οι ίδιοι σε μια φύση εξωπραγματική, σχεδόν ανοίκεια.
Έχοντας ως βάση μια εστία, ένα μικρό δωμάτιο στις διαστάσεις ενός διπλού κρεβατιού, ή αλλιώς ενός μεγάλου κουκλόσπιτου άμεσα η σκέψη πάει στο παρελθόν, στην παιδικότητα, στο όμορφο. Όλα αυτά όμως καταρρίπτονται όταν ο θεατής προσπαθήσει να δει το περιεχόμενο της εγκατάστασης μέσα από τη μικρή πόρτα, ή από τα διάσπαρτα παράθυρα, όπου αντικρίζει ένα αιθέριο εφηβικό λευκό φόρεμα το οποίο ωστόσο είναι εγκλωβισμένο σε μαύρα νήματα που θυμίζουν ιστό αράχνης. Εδώ ο εσωτερικός χώρος θυμίζει μια παρελθούσα κατάσταση κατά την οποία χτίζεται η ζωή ενός ανθρώπου μέσα από τα διάφορα όρια και συμπλέγματα που το φυλακίζουν, αλλά ταυτόχρονα το διαμορφώνουν. Το παδικό/εφηβικό φόρεμα δηλώνει αυτό που είμαστε, την πρώτη φάση της δημιουργίας. Εκείνη που θα δείξει το «πως» αλλά και το «πέρα» μιας ψυχής.
Το παραμύθι αποτελεί ένα επίσης σημαντικό στοιχείο του έργου καθώς συνδέεται άμεσα με τον φαντασιακό κόσμο, ενώ πολλές φορές χαρακτηρίζεται ως ανοίκειο, με σκληρές εικόνες που όμως τις αποδεχόμαστε ως φυσικές. Αυτή τη λογική έχουν οι μορφές στα παράθυρα που θυμίζουν φαντάσματα, αναφερόμενες κυρίως στον κύκλο ζωής, αλλά κι οι γραφές (των βίαιων κειμένων από τα παραμύθια των αδελφών Grimm) στο εξωτερικό της εγκατάστασης.
Οι περιπλεγμένοι ήχοι νανουρισμάτων, φωνών και άλλων περίεργων ακουσμάτων στο εσωτερικό της εγκατάστασης συμπληρώνουν το παράξενο σκηνικό, δημιουργώντας μια μη οικεία αίσθηση που καταφέρνει να αναστατώσει την ηρεμία μας και να διαταράξει την ορθολογική συνείδηση μας.
Τέλος, η συμμετοχική διαδικασία του θεατή μπορεί να αλλάξει τη μορφή του έργου, αφού οι εξωτερικές επιφάνειες λειτουργούν κι ως ένα “λεύκωμα” επισκεπτών, οι οποίοι έχουν τη δυνατότητα να αποτυπώσουν ιδέες, σκίτσα ή σύμβολα στους τοίχους που θυμίζουν σχολικό μαυροπίνακα.

Yiota Kotika